در این گزارش با اشاره به اینکه سیلاب مردادماه ۱۴۰۱ خسارات متعددی در بخش های مختلف زیربنایی به همراه داشته آمده است که این خسارت ها در زیرساخت های شهری، جاده ها و ابنیه فنی، شبکه و تأسیسات آب رسانی، توزیع برق و واحدهای مسکونی شهری و روستایی، بخش کشاورزی و حیات وحش رخ داده است. هرگونه اقدام هنگام وقوع بحران باید قبلاً و در زمان پیش از بحران برنامه ریزی شده باشد. این بخش از فعالیت مهم ترین نقص در عملکرد دستگاه های اجرایی به ویژه وزارت نیرو و ستاد بحران است.

در ادامه این گزارش آسیب های اجرایی مدیران مورد بررسی قرار گرفت و عنوان شد که همه اقدام هایی که در زمان وقوع بحران به ذهن مدیران در صحنه می رسد، باید قبل از بحران پیش بینی و برنامه ریزی شده باشد. مهم ترین آسیب اجرایی - مدیریتی برای مهار سیلاب های اخیر نیز نبود برنامه مدیریت سیلاب است. این موضوع به ویژه در مدیریت سیلابهای اخیر به چشم می خورد. از سوی دیگر تصمیم گیری درباره اصلاح برنامه های جاری و با رویکرد مدیریت و مقابله با سیل در کشور نباید بدون در نظر گرفتن عمل و متغیرهای مستقل چند گانه ای باشد که در گذشته موجب بروز پدیده های پیش گفته شده است؛ به عبارت دیگر و براساس تجربیات ملی و بین المللی شاید مهم ترین اقدام راهبردی، آماده سازی سند جامع تاب آوری فعال- تعاملی و فرابخشی به برنامه عمل راهبردی مقابله با پدیده های فوق باشد.

در انتهای این گزارش عدم نظارت مؤثر به عنوان چالش اصلی این حوزه خوانده شد و تاکید شد که به رغم وجود قوانین و مقررات متعدد برای جلوگیری از تغییر کاربری های منابع آبی و تالاب ها، جلوگیری از تجاوز به حریم منابع مهم آبی، جلوگیری از بر هم خوردن تعادل اکوسیستمی و ...، به دلایل مختلف ازجمله منافع شخصی و عدم نظارت مؤثر ازسوی دستگاه های نظارتی امکان اجرای آنها فراهم نشده است.

متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.

انتهای پیام