به گزارش نمایندگان، با پایان المپیک ۲۰۲۴، مقایسهای از عملکرد ورزشی ایران و ترکیه به یکی از موضوعات داغ رسانهها تبدیل شد. آمارها به وضوح موفقیتهای قابل توجه ایران در عرصههای بینالمللی را نشان میداد، بهویژه در شرایطی که رسانهها و برخی نخبگان در تلاش بودند ترکیه را به عنوان الگو معرفی کنند. واقعیتهای ورزشی، دستاوردهای ایران را در برابر محدودیتهای موجود به نمایش میگذاشت.
ایران در این دوره از المپیک، با رتبه ۲۱ و کسب ۱۲ مدال (۳ طلا، ۶ نقره و ۳ برنز) در جمع ۴۰ ورزشکار خود به رقابت پرداخت. کاروان ایران شامل ۱۱ زن و ۲۹ مرد بود و در ۱۴ رشته ورزشی فعالیت میکرد. در مقابل، ترکیه با کاروانی بزرگتر و ۱۰۱ نفره، در حالی که ۵۴ زن و ۴۷ مرد در آن حضور داشتند، موفق به کسب رتبه ۶۴ شده و تنها ۸ مدال (بدون طلا، ۳ نقره و ۵ برنز) به دست آورده بود.
چالشهای اجتماعی و فرهنگی
این آمارها نشاندهنده توانمندیهای بالای ورزشکاران ایرانی بود، به ویژه با توجه به محدودیتهای اجتماعی و فرهنگی که در برخی رشتهها وجود داشت. چرا باید در شرایطی که ایران با چالشها روبهرو بود و با وجود این موفقیتها، حس خودتحقیری در جامعه ترویج میشد؟
متأسفانه، رسانهها و برخی نخبگان هنوز هم به ترویج حس خودتحقیری میپرداختند و ترکیه را به عنوان الگویی برای جوانان ایرانی معرفی میکردند. این رویکرد نه تنها نادیدهگیرنده تلاشها و دستاوردهای ورزشکاران ایرانی بود، بلکه میتوانست بر روحیه ملی و انگیزه جوانان تأثیر منفی بگذارد.
ضرورت تغییر رویکرد
در حالی که بسیاری از کشورهای دیگر در پی بهرهبرداری از نقاط قوت و ظرفیتهای خود بودند، ما باید به این پرسش پاسخ میدادیم که آیا وقت آن نرسیده بود که به توانمندیهای داخلیامان باور داشته باشیم و از الگوهای نادرست فاصله بگیریم؟
نتایج و آمارهای بهدستآمده نشان میداد که ورزشکاران ایرانی با وجود چالشها و محدودیتها، توانستهاند در سطح بینالمللی دستاوردهای چشمگیری کسب کنند. ضروری بود که رسانهها و نخبگان با تکیه بر واقعیتها، به ترویج فرهنگ حمایت از ورزشکاران داخلی بپردازند و از ایجاد حس خودتحقیری پرهیز کنند.
با این رویکرد، میتوانستیم به موفقیتهای بیشتری در عرصههای بینالمللی دست یابیم و جوانان را به تحقق آرزوهایشان تشویق کنیم. وقت آن بود که به خودمان باور داشته باشیم و از ظرفیتهای داخلیامان بهرهبرداری کنیم.
انتهای پیام
نظر شما