به گزارش نمایندگان ما، دفتر مطالعات سیاسی این مرکز طی جلسه‌ای با حضور مرتضی سلطان‌پور، دیپلمات پیشین ایران در کره‌جنوبی و مشاور اتاق مشترک ایران و کره‌جنوبی، در روز شنبه ۲۳ بهمن به تبیین روابط دوجانبه تهران و سئول در بستر تحولات سیاسی، اقتصادی در کره‌جنوبی و تصمیمات سرنوشت‌سازِ معطوف به توسعه اقتصادی در این کشور پرداخت. در این جلسه مروری اجمالی بر روند نوسازی کره‌جنوبی به ابتکار «پارک چونگ هی»، رئیس جمهور اسبق این کشور از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۹ صورت گرفت. چونگ هی علیرغم حکومت دیکتاتور مآبانه به عنوان معمار توسعه اقتصادی کره‌جنوبی شناخته می¬شود.

در ادامه این نشست روابط دوجانبه سیاسی و اقتصادی ایران و کره جنوبی در دو دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامی مورد بررسی قرار گرفت.

در دوران پیش از انقلاب اسلامی، ایران سفیری به کره‌جنوبی اعزام نکرد و سفیر ایران در ژاپن سفیر آکردیته در سئول نیز محسوب می‌شد، اگرچه سفارت ایران در کره‌جنوبی در سال ۱۹۶۲ افتتاح شد و روابط دوجانبه نیز برقرار بود. در بعد سیاسی روابط دوجانبه ایران و کره‌جنوبی تا ۱۹۷۹ -که «پارک چونگ هی» ترور شد و در ایران نیز انقلاب اسلامی به پیروزی رسید- تابعی از استراتژی مشترک این دو کشور به‌عنوان متحد بلوک غرب بود.

با وقوع انقلاب اسلامی، روابط دوجانبه با کره‌جنوبی که همچنان در بلوک غرب جای داشت، به سطح کاردار کاهش پیدا کرد. بعد از جنگ تحمیلی و نیاز به بازسازی اقتصادی، سطح روابط دوجانبه با کره‌جنوبی به سطح سفیر ارتقاء یافت و شرکت‌های بزرگ کره‌ای مانند گلداستار، سامسونگ، هیوندا و ... که دیگر محدود به بازار داخلی نبودند، مشتاقانه وارد ایران شدند. این حضور به‌تدریج تحت تأثیر سیاست‌های تحریمی امریکا رو به افول نهاد تا جایی‌که امروزه شرکت‌های کره‌ای حتی قادر یا مایل به پرداخت وجوهات ایران نیز نمی‌باشند.

در این نشست افزون بر نقش آمریکا در تنظیم نوع روابط میان ایران و کره جنوبی به مؤلفه¬های اثرگذار دیگری از جمله گرایش جریان¬های سیاسی در کره نیز پرداخته شد. کره جنوبی در اواسط اسفند ۱۴۰۰ انتخابات ریاست‌جمهوری را برگزار خواهد کرد و چنانچه حزب محافظه‌کار به قدرت برسد، به‌رغم روابط نزدیک با آمریکا احتمال نزدیک شدن تهران و سئول وجود دارد. این حزب دارای لابی‌های قدرتمندی در دستگاه‌های تصمیم‌گیری است و احتمالاً برای بازگشت به بازار ایران به رایزنی با امریکایی‌ها و جلب‌نظر آنها خواهد پرداخت. به نظر می‌رسد که زمینه‌های مشترک و اراده متقابل برای گسترش روابط اقتصادی میان دو کشور وجود دارد و شرایط داخلی کره‌جنوبی و فضای بین‌المللیِ معطوف به ایران تأثیر بسزایی بر مناسبات دوجانبه خواهند داشت.

انتهای پیام