به گزارش نمایندگان ما، دفتر مطالعات زیربنایی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی طی گزارشی به آسیب شناسی قانون هوای پاک و عملکرد نهادهای مرتبط با این قانون پرداخت.
در این گزارش با بیان اینکه آلودگی هوا یکی از مهم ترین مشکلاتی است که طی سالیان گذشته در شهرهای کشور پدیدار شده است، بیان شده که شهروندان تهرانی یک سوم سال هوای آلوده تنفس می کنند. براساس گزارشات وزارت بهداشت، آلودگی هوا سالیانه حدود ۳۷۰۰ نفر در شهر تهران قربانی می گیرد. همچنین میزان مرگ و میر ناشی از آلودگی هوا در کل کشور به سالیانه ۱۲۰۰۰ نفر می رسد که تقریباً هم رده با آمار مربوط به تلفات جاده ای در کشور است.
در بخش دیگر این گزارش هم تصریح شده که براساس گزارش بانک جهانی، آلودگی هوا سالیانه ۶/۲ میلیارد دلار به شهروندان تهران خسارت وارد می کنند. البته گزارش دیگری وزارت بهداشت در سال ۱۳۹۸ منتشر کرد که در آن خسارت آلودگی هوا بر سلامتی شهروندان تهران را حدود ۲۲۰۰ میلیارد تومان تخمین زده است. براساس همین گزارش میزان خسارت آلودگی هوا در کل کشور سالیانه ۱۹۰۰۰ میلیارد تومان برآورد می شود. برای حل مسئله آلودگی هوا ابتدا باید به شناخت درستی از این معضل رسید و منابع ایجاد آن مشخص شود. این شناخت به وسیله مطالعات سیاهه انتشار آلاینده های هوا ایجاد می شود که این مطالعات سه بار در شهر تهران و یک بار در ۸ کلانشهر دیگر کشور انجام شده و سهم منابع مختلف از انتشار آلاینده های هوا محاسبه شده است.
در این گزارش ذکر شده که پس از شناخت مسئله نوبت به ارائه راهکار می رسد. این راهکارها می بایست قابل اجرا باشند و برمبنای واقعیت و وضعیت فعلی تعیین شوند. راهکارهای حل مسئله آلودگی هوا باید براساس بازدهی، میزان تأثیرگذاری، هزینه و زمان اجرا اولویت بندی شوند. پس از احصای این راه حل ها نوبت به الزام آنها می رسد و باید راهکارهای حل مسئله آلودگی هوا به صورت قانون تصویب و ابلاغ شوند. در ایران سابقه قانونگذاری در حوزه آلودگی هوا به سال ۱۳۵۴ می رسد. از آن تاریخ تا به الان بیش از ۴۰ قانون و مصوبه در خصوص آلودگی هوا در مراجع مختلف تصویب شده اند. آخرین قانون جامع در حوزه آلودگی هوا قانون هوای پاک است که در سال ۱۳۹۶ در مجلس شورای اسلامی تصویب شد.
در ادامه این گزارش بیان شده که این قانون شامل ۳۴ ماده و ۲۹ تبصره و یک آیین نامه فنی است که مجموعه راهکارهای کاهش و کنترل آلودگی هوا را به تفکیک منابع شامل می باشد. اثربخشی وجود این قانون بر بهبود کیفیت هوا در گرو اجرای آن بوده و هرچقدر در اجرای آن توفیقی حاصل شود به همان میزان می توان انتظار حل مسئله آلودگی هوا را داشت. در این گزارش بررسی دقیقی در زمینه پیشرفت اجرای قانون به تفکیک مواد آن انجام شد. به طور خلاصه از بین ۵۶ ماده مقرر در قانون هوای پاک و آیین نامه فنی آن اجرای ۲۲ ماده به صورت ضعیف، ۱۷ ماده متوسط و ۱۷ ماده خوب، برآورد کارشناسی شده است. بنابراین بیشترین وزن کیفیت اجرا مربوط به اجرای ضعیف و پس از آن اجرای متوسط و خوب بوده است. با این توصیفات به طور کلی دستگاه های اجرایی در اجرای قانون هوای پاک و آیین نامه فنی آن عملکرد ضعیف رو به متوسط داشته اند. بدیهی است تا زمانی که نحوه عملکرد بدین صورت باشد نباید انتظار بهبود کیفیت هوا و تحقق هوای پاک را داشت.
متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.
انتهای پیام
نظر شما